عبد صالح

---

سالگرد ارتحال مرجع عظیم الشان اسلام ، مجسمه ی تقوا و عامل به احکام الهی حضرت آیت اله العظمی بهجت بر حضرت ولی عصر (عج) حضرت امام خامنه ای و شیعیان جهان اسلام تسلیت باد.

محمد تقی بهجت متولد دوم شهریور سال ۱۲۹۵ هجری شمسی ؛ شهر فومن از توابع استان گیلان

پدرش کربلایی محمود خوب میدانست که قدوم فرزند نورسیده اش با توجه به ندای هاتفی که در گوشش ، نامش را خوانده و به برکتش از مرگ رهایی یافته بود چقدر مبارک است ، به همین دلیل همواره با چشمانی نگران و البته آمیخته با امید و آرزو ، قد کشیدن فرزندش را دنبال میکرد. 

اگرچه محمدتقی در شانزده ماهگی از نعمت مادر محروم شد اما خواهرش چیزی برای او کم نگذاشت و بار سنگین مسئولیت مادری را به دوش گرفت ، تا او روز به روز قد بکشد و وقت رفتن به مکتب خانه فرا برسد .

محمد تقی به مکتب خانه میرود و قرآن را می آموزد اما جهت کسب معارف ژرف اسلامی راهی حوزه ی علمیه می شود و در محضر محمد حسین کوکبی به تلمّذ می نشیند . 

در کنار دروس پایه ی حوزه ، گلستان و بوستان ، کلیله و دمنه و ادبیات عرب را نیز فرا میگیرد و سرانجام جهت برداشتن ره توشه ای از معارف ناب الهی با اجازه پدر عازم کربلا می گردد و پس از چهار سال بهره بردن از اساتید بزرگ آن روزگار کربلا ، به نجف اشرف هجرت می نماید و از محضر مصادر بنامی چون : حاج شیخ مرتضی طالقانی ، سید هادی میلانی ، سید حسین بادکوبه ای ، آیت الله العظمی غروی اصفهانی ، آیت الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی ، آیت الله العظمی نائینی ، آیت الله العظمی میرزا علی آقا قاضی و … مستفیظ می گردد.

و از این پس که باید او را با هیئت آیت الله ببینیم و بخوانیم ، در سال ۱۳۲۴ شمسی با اندوخته هایی گرانبها از علم و عرفان راهی وطن می گردد و پس از ازدواج و انجام امور مربوط به روادید خود ، به تهران رفته و از آنجا جهت زیارت به قم مشرف می شود تا پس از زیارت ، دوباره عازم نجف اشرف گردد که خبر رحلت اساتید بزرگ خود را می شنود و از بازگشت به نجف اشرف منصرف شده و رحل اقامت برای همیشه را در شهر کریمه اهل بیت (علیهم السلام) می گستراند.

حضرت آیت الله العظمی ، محمد تقی بهجت در شهر قم علاوه بر طی مراتب سلوک تا منتها درجه ی توان آدمی به تربیت نفوس مستعده می پردازد و بزرگان بسیاری را از چشمه علمی و عرفانی خویش سیراب می نماید و سرانجام در ۲۷ اردیبهشت سال ۱۳۸۸ پس از عمری تلاش در راه اثبات حقانیت اسلام و پیمودن مسیر جانفرسای سلوکِ راستین بار سفر به قصد دیدار محبوب خویش می بندد و روزگار وصل خویش را طلب میکند تا جای خالی اش همواره جان مشتاقانش را با آه توأم با سوز و گداز به آتش کشد.